Intronizacja. Odpowiedź na zarzuty i sprostowanie jej błędnych definicji

[zarzuty i błędy zaznaczone na czerwono] 

Po co Intronizacja? Przecież Chrystus już jest Królem. I to Wszechświata, dlatego nie trzeba ogłaszać go już Królem Polski. 

Tak, ale dał nam wolną wolę. I dzięki temu możemy odrzucić to panowanie, albo przyjąć, zarówno prywatnie, jak i wespół z innymi- czy to w rodzinie, czy we wiosce, czy w mieście, czy w gminie, czy w narodzie i państwie. Intronizacja to właśnie  obsadzenie Chrystusa na tronie zależnym od naszej woli.

Intronizacja na Króla Polski trąci partykularyzmem.

A skąd ta fałszywa alternatywa? To, że kogoś ogłaszamy Panem naszej rodziny nie oznacza, że nie może być Panem innych rodzin. Tak samo jest z różnymi państwami.

Ale Pan Jezus powiedział, że Królestwo Jego nie jest z tego świata.

To kolejna fałszywa alternatywa i przeciwny brak logiki. To, że ktoś skądś pochodzi nie oznacza, że nie może przebywać gdzie indziej. To, że pestka powstała w owocu na drzewie nie znaczy, że nie może zamieszkać w ziemi. Jeśli ktoś pochodzi z Krakowa, to nie znaczy, że nie może być wójtem w Zawoi. "Nie z tego świata" może być dla tego świata. I nasza wiara opiera się na tym przeświadczeniu! NA nim opiera się też stwierdzenie: „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi”

Intronizacja już była

W Polsce Aktu Intronizacji dokonano już trzykrotnie. Najpierw, w 1920 r. dokonał go prymas Polski kard. Edmund Dalbor na Jasnej Górze. Odnowiony on został rok później w Krakowie w bazylice Najświętszego Serca Pana Jezusa z udziałem całego Episkopatu Polski. W uroczystości wzięła wówczas udział ponad stutysięczna rzesza wiernych.

Trzeci raz uznania Jezusa Królem Polski dokonał Prymas Tysiąclecia, abp Stefan Wyszyński 28 października 1951 r., kiedy to, w ukryciu przed władzami komunistycznymi, w święto Chrystusa Króla ślubował w imieniu narodu polskiego.

[za: http://ekai.pl/wydarzenia/ostatnia_chwila/x23655/aktu-intronizacji-chrystusa-dokonano-w-polsce-juz-trzykrotnie/ ]

Intronizacja była, ale na innych szczeblach niż teraz domagają się jej zwolennicy. Powyżej przedstawione akty były bez oficjalnego udziału władz państwowych i konsekwencji prawnych.

Intronizacja nie jest potrzebna, bo już samo wyznanie wiary katolickiej jest uznaniem Chrystusa za Króla.
Byłoby tak, gdyby nie mechanizmy: autonomizacji, sekularyzacji, przejęzykowienia, antyrformalizmu (antyrytualizmu) i obsesji zmiany, które wywołują wrażenie, że religia nie powinna mieszać się do spraw państwowych i innych obszarów kultury...Na tych mechanizmach oparto bowiem współczesne łady państwowe i przyjęli je sami ludzie. Tyle tylko, że są one sprzeczne z naszą Wiarą. Intronizacja jest więc potrzebą wtórną. Jest odpowiedzią na wynikającą z powyższych mechanizmów detronizację.

Intronizacja to pusty, zewnętrzny akt.

To nie zwolennicy Intronizacji wymyślili, że jest ona pustym aktem zewnętrznym, ale jej przeciwnicy. I to nie jej zwolennicy nadają jej takie znaczenie. Dokładnie tak samo krytykują Kościół Instytucjonalny jego przeciwnicy mówiąc, że jest on niepotrzebną pustą instytucją, że wierzyć trzeba w sercu, indywidualnie. Myślę, że nieuprawnione z punktu widzenia logiki i zwykłej uczciwości jest krytykowanie kogoś na podstawie tego, czego on sam wprost nie mówi, a co zarzucają mu jego przeciwnicy. Bo to krzywdzące, podejrzliwe zgadywanie. W rzeczywistości nie możemy wiedzieć, co kryje się w głębi jego serca. I jak wiara w jego dobre intencje jest postawą chwalebną, tak przypisywanie mu intencji złych jest moralnie niedopuszczalne.  A poza tym walką z pustym aktem byłoby nadanie mu treści, a nie odrzucanie go jako takiego. Owo podejrzenie przypomina zarzuty ikonoklastów wobec czcicieli obrazów,  protestantów wobec czcicieli świętych, a także niektórych badaczy uznających, że ludy pierwotne mylą znaczącą ze znaczoną. To podejrzenie nazywamy antyrytualizmem. Okazuje się ono sprzeczne z Nauką Kościoła, z wiarą we Wcielenie, Zmartwychwstanie i Przeistoczenie...

Intronizacja to magiczna wiara w to, że akt wszystko naprawi.

Jest to, jak powyżej, pochopne i krzywdzące podejrzenie, nie mające pokrycia w stwierdzeniach zwolenników intronizacji. Podobnie jak osąd poprzedni

Na intronizacje ludzie nie są przygotowani.

I nigdy, do końca świata nie będą. Podobnie, jak nie są gotowi do innych aktów, do sakramentów, do zakładania rodzin, oraz innych zobowiązań i przyrzeczeń, które Kościół popiera. Nie są gotowi, a przynajmniej nie ma na świecie takich ludzi, którzy mieliby środki by ocenić, że jakaś grupa ludzi, np. naród, wioska jest do czegokolwiek, w tym do Intronizacji przygotowana. Jak wspomnieliśmy wcześniej trudno ocenić co ma w sercu jeden człowiek, a co dopiero cały naród.

Intronizacja Serca, czy Osoby?

Kłamliwe jest przeciwstawienie Serca Osobie. Jeśli Intronizacja Serca nie jest Intronizacją Całej Osoby, to nie jest i Intronizacją Serca. I vice versa. Bo Serce nie oznacza organu, tylko  całą Osobę w wymiarze i wewnętrznym i zewnętrznym. Dlatego też w litanii do Serca Jezusowego modlimy się:  "Serce Jezusa, w którym mieszka cała Pełnia Bóstwa, zmiłuj się nad nami!". Intronizacja Serca nie może też oznaczać ograniczania się do aktu wewnętrznego. Kiedy ktoś bowiem mogąc, nie uzewnętrznia czegoś, to znaczy, że tego i w sercu nie ma. Bo człowiek jest zewnętrzny, formalny i potrzebuje zewnętrznych aktów by utrzymać wewnętrzne nastawienie. Tym bardziej jeśli to jest wymiar publiczny. Nie jest przecież tak, że każdy sobie wymyśla indywidualny język. Zewnętrzne formy i rytuały są jak język. Jeden akt łączy różne osoby które go podejmują, jest podstawą wzajemnego zrozumienia. Obie nazwy mogą być więc poprawne. Niepoprawne jest rozumienie Intronizacji Serca jako aktu tylko wewnętrznego i prywatnego. Poprawne jest natomiast rozumienie Intronizacji jako czegoś co może i powinno być ogłaszane na wszystkich szczeblach począwszy od prywatnego, a zakończywszy na państwowym.

Poświęcenie, czy Intronizacja? 

Jak zwał, tak zwał. Nie ważne jak nazwiemy, ale co przez to zrozumiemy! Intronizacja, która nie byłaby poświęceniem nie byłaby Intronizacją i na odwrót. Różne są tylko poziomy - indywidualny, rodzinny, państwowy. Niech już hierarchowie kościelni ustalą jakie nazwy wybiorą tym różnym poziomom.

Tak, ale państwo powinno być neutralne, nie może być wyznaniowe.

Nie, państwo nigdy nie jest neutralne. Za rzekomą neutralnością kryją się zawsze jakieś założenia. Dlaczego niereligijne założenia światopoglądowe mogą decydować o polityce, a religijne już nie? Nie ma żadnego uzasadnienia. Ktoś odpowie, że spory religijne są powodem.  A czy wokół światopoglądów niereligijnych nie toczą się spory? Twierdzenie że religia nie może, to kolejne wyznanie(tylko że niereligijne).  Stąd państwo zawsze jest wyznaniowe.  To wyznanie nie jest rozjemcą między różnymi religiami, tylko konkurencją wobec nich. Bo religia z definicji miesza się do wszystkiego.  Jeśli więc coś religiom wyznacza granice i nisze, jeśli zabrania im mieszać się do czegoś, to owo "coś" samo przejmuje funkcje religijną, a rzekomo bronione religie wypiera, czyniąc z nich puste emblematy, skanseny, martwe obiekty muzealne. 

Ale taka Intronizacja, to zmuszanie i przymus religijny wobec niekatolików!

Nikt nie wymaga, by niewierzący ogłaszał Chrystusa Królem. Przekonywanie do Intronizacji jest w tym przypadku przekonywaniem do nawrócenia. Póki nie będzie nawrócony, to nie będzie chciał dokonać Intronizacji.
Jeśli ktoś nie będzie chciał katolickiego państwa, to nie będzie wspierał katolickich polityków. Jeśli ktoś będzie chciał muzułmańskiego państwa, to będzie wspierał muzułmańskich polityków, itd... Kto zdobędzie władzę ten będzie decydował. Dlaczego tak piszę? Zawsze bowiem trzeba któryś światopogląd (w tym religię) faworyzować. Trzeba tylko być uczciwym i ogłosić  który, a nie oszukiwać siebie i innych mówiąc, że wszystkie światopoglądy(w tym religie) są równe i że państwo jest neutralne, czy bezwyznaniowe. Nie ma takiej alternatywy. Zawsze któreś wyznanie jest dominujące i wyznacza niszę innym, czyli stawia się ponad nimi.
Państwo jawnie wyznaniowe byłoby więc państwem uczciwym. Ja chcę katolickiego. Muzułmanin chce muzułmańskiego. Ateista "neutralnego" czyli ateistycznego. Ludzie się tylko oszukują. Najdziwniejsze i nielogiczne jest to, katolicy dali sobie wmówić, że taka „neutralność” jest zgodna z ich wiarą. Nie. Religia z zasady mieszą się do wszystkiego. Polityka zaś należy do zbioru o nazwie "wszystko".

Intronizacja to upolitycznianie religii. 

Wręcz przeciwnie- ureligijnianie polityki.