Dobrze, żeś przyszedł

Hostio Wschodząca

Ofiaro z przebitym sercem

krwią tryskająca

na blade zboże

z którego ciasto świata ugniatasz

i w żar swej miłości rzucasz

z chleba się w ziarno przemieniasz










i z niebios jak pieron upadasz

w sam świata pępek
w Dom Chleba- Betlejem

w Grotę którą jak piec rozpalasz swym żarem
kadzidło, mirra ku niebu się wznoszą
sam siebie wypiekasz
zamierasz

Przygniecion jarzmem

Strzelasz z powrotem ku Niebom

po palu świata dźwigając jarzmo-

belkę poziomą naszych upadków

Pal świata staje się Krzyżem







zakwita Drzewem Życia
Zrośnięty z Tobą w jedno

gdy serce Twe włócznią przebite

tryska miłosiernie żywicą krwi i wody
Przywracając Święty Gaj do życia

Ofiara doskonale wypełniona

Conummatum Est

Dokonało się

O Wieczny Bochnie Słońca

Coś sam sobie jest piecem

Zaglądaj w nasze domy

przez komin

Przynoś nam Twoje Betlejem
wypiekaj przeżegnane przez mamę ciasto

które czeka aż mu żar nada trwałość

tak jak Tyś wypiekał świat

z bezkształtnego w kształtne

Chcieliśmy zmienić, kształt już wypieczonego

zmienić, ulepszyć

Chleb się pokruszył, rozpadł, zepsuł...

pojawił się czas, bezpowrotne przemijanie

Cośmy najlepszego narobili

Dobrze żeś przyszedł

Trzeba było stać się ziarnem i obumrzeć

rzucić w ogień,

przebić serce

myśmy próbowali

a okruchy nie stawały się na powrót bochnem

nie mieliśmy mocy

wyjść poza czas

Dobrze, żeś przyszedł

Boże Wschodzący,

dobrze, żeś przyszedł